این محوطه شامل دو تپّه شمالی و جنوبی، به فاصله 600 متری از یکدیگر و دو گورستان « الف » و « ب » است. بر اساس کاوش های هیئت فرانسوی به سرپرستی « رومن گیرشمنن » در دهۀ 1930 میلادی و هیئت ایرانی به سرپرستی دکتر «صادق ملک شهمیرزادی» در دهۀ 1380 شمسی، 5000 سال حیات بشر در این محوطه به شش دوره فرهنگی تقسیم شده است.

دوره اول استقرار مردمان در تپه شمالی از حدود 8000 سال پیش شروع شده است. در این مرحله بشر به تازگی به فناوری های کشاورزی و دامپروری و ساخت سفال دست پیدا کرده بود. در دوره دوم، از حدود 7200 سال پیش، فناوری سفال پیشرفته تر شده و سفال های ظریف تری ساخته می شده، استفاده از خشت های دست ساز برای ساخت خانه ها رواج یافت. در دوره سوم که در حدود 6200 سال پیش ساکنان تپه شمالی به دلایلی آنجا را ترک و در تپه جنوبی استقرار یافته اند. در این دوره صنعتگران سیلک، توانستند نقره و مس را از سنگ معدن استخراج کنند و اشیاء زینتی و زیورآلات را از این فلزات بسازند. در دوره چهارم که از حدود 5300 سال پیش آغاز و تا 4900 حدود سال پیش ادامه داشته و با نام دوره « آغاز شهر نشینی » شناخته می شود، جوامع ساکن در سیلک به خاطر ثبت و ضبط امور اداری خود به استفاده از خط ابتدایی و نوشتار پرداختند. از مهمترین آثار معماری نمایان در سطح تپّۀ جنوبی می توان به سازه خشتی بزرگ اشاره نمود . این سازه خشتی از کهن ترین زیگورات های ایران به حساب می آید اما رومن گیرشمن آن را سازه ای متعلق به دورۀ ماد در حدود 2900 سال پیش می داند. شاخصۀ فرهنگی دوره پنجم که از  3500 سال پیش آغاز می شود، ساخت و استفاده ظروف سفالی خاکستری رنگ است و در دوره ششم که از حدود 2800 سال پیش شروع می شود، ظروف سفالی لوله دار و با نقوش هندسی با نقش مایه های حیوانی و انسانی تزیین یافته است. اشیا و مصنوعات به دست آمده از کاوش های باستان شناختی این محوطه در موزه های لوور در فرانسه، موزه ملی ایران و موزه باغ فین به نمایش در آمده اند. منطقۀ مرکزی ایران و به ویژه تمدن سیلک در جهان به خاطر ابداع و توسعۀ صنعت فلزگری شناخته می شود و سیلک یکی از قدیمی ترین محوطه های باستانی دنیاست که شواهد متقنی از شکل گیری و پیشرفت این صنعت را در دل خود نهفته دارد.