بقعه امامزاده حبیب بن موسی

قدمت این بقعه مربوط به دوران سلجوقی است . محراب كاشی نفیسی كه اواسط قرن هفتم توسط هنرمندان خاندان ابوطاهر كاشانی برای این بقعه ساخته شده؛ در موزه دوران اسلامی تهران نگهداری می شود.
در زمان صفویه به خصوص شاه عباس اول به علت این كه دودمان صفویه را از اولاد این امام زاده می دانستند به این بقعه توجه خاصی می شد. بر حسب وصیت شاه عباس اول ، او را در این بارگاه دفن كردند كه مدفن او در كنار رواق، به وسیله سنگ بزرگ و خوش نقش زیبائی مشخص می باشد . تاریخ ساخت این مقبره ، با توجه به محراب کوچک سفالی نگه‌داری شده در موزه ملی ایران، به قبل از قرون شش و هفت هجری قمری بازمی‌گردد . در واقع  تنها اثر باقی مانده از قرن هفتم هجری در این مقبره ، پوشش کاشی‌کاری‌های خشتی سرمه‌ای ، کوکبی و محرابی شکل سطح مزار این امامزاده است که به موزه ملی ایران انتقال یافته است . بقعه‌ گنبد ،‌ كاشی‌كاری معرق با دو گلدسته خوش منظر دارد كه ساختمان ، كاشی‌‌كاری و كتیبه ساقه آن در سال‌های اخیر تجدید بنا گشته است . حجره‌‌های كوچك بقعه با سفال جلادار منقش به تاریخ‌ های  ۶۶۸ ه.ق و ۶۷۰  ه.ق تزئین شده است . ضریح برنجی كنونی كه بر روی مرقد قرار گرفته ، در سال ۱۳۲۷ هـ.ق ساخته شده است . اصل قبر در حدود یك متر از سطح زمین بالاتر است . روی مرقد و داخل ضریح برنجی ، با كاشی‌های كوكبی شش ضلعی و مثلثی شكل ، منقش به نقوش طلایی در زمینه‌ای سفید ، كه از نفیس‌ترین انواع كاشی‌های دوران مغول است ، پوشش یافته است .

بنای کنونی آرامگاه حبیب بن موسی (ع ) ، از صحن مستطیلی شکلی تشکیل شده که رواق‌ هایی از اتاق‌های کوچک و بزرگ در دو طبقه آن را احاطه کرده‌اند.  به‌تدریج ، بناهای اطراف صحن زیارتگاه نیز به ساختمان اولیه افزوده شده‌اند.  ایوان بلندی نیز در جانب شمالی صحن اضافه شده که سقف آن مقرنس‌کاری و دیوارهایش به طرز زیبایی نقاشی شده است . نقاشی‌ها و تزیینات این مکان ، واقعاٌ خیره‌کننده می‌باشد .

مقبره شاه عباس اول صفوی  نیز در ضلع جنوبی صحن این  امامزاده قرار دارد . سنگ سیاه مزار این شاه صفوی از منطقه قفقاز آورده شده و بر روی آن به خط نسخ آقای محمد محلاتی آیه‌الکرسی حک شده است . دو قبر دیگر نیز در کنار این قبر وجود داشته که مطابق با کتیبه روی دیوار با تاریخ ۱۰۰۱ یکی از آن‌ها متعلق به محمدبن طاهر بن خواجه میر ولی نیشابوری واقف این مسجد می‌باشد .